حکمرانی تامین مالی از طریق بازار سرمایه
نشست نهایی محور بازار سرمایه در پنجمین کنفرانس حکمرانی و سیاست‌گذاری عمومی با عنوان «حکمرانی تامین مالی از طریق بازار سرمایه» و مشارکت رسانه «فردای اقتصاد» و حضور مجید عشقی رئیس سازمان بورس و اوراق بهاردار، حسین عبده‌تبریزی، پیشکسوت و کارشناس ارشد بازار سرمایه، علی مروی مدیر اندیشکده کسب و کار شریف و افشین جاوید مدیر دپارتمان بازار سرمایه اندیشکده کسب و کار دانشگاه صنعتی شریف در سالن سمینار یک دانشکده انرژی دانشگاه صنعتی شریف برگزار شد.
مجید عشقی، رئیس سازمان بورس و اوراق بهادار در نشست حکمرانی تامین مالی از طریق بازار سرمایه بیان کرد: در مقایسه با سهم بازار سرمایه و بازار پول در تامین مالی ارقامی منتشر می‌شود که این مقایسه صحیح نیست. به عنوان مثال منابعی که طی سال‌ها از بانک‌ها انباشته شده با منابعی که در یک سال گذشته از بازار سرمایه تامین شده، مقایسه می‌شود؛ حال آنکه باید منابع انباشته شده در یک زمان مساوی مورد مقایسه قرار بگیرد. با این حساب سهم بازار سرمایه در تامین مالی اقتصاد، ۳۰ درصد است.
وی افزود: برای افزایش سهم بازار سرمایه در تامین مالی اقتصاد، ملزومات حقوقی لازم است. سازمان بورس و اوراق بهادار با طراحی ابزارهای مختلف توانسته این بستر را فراهم کند و این امر تا حدودی محقق شده است.
حسین عبده تبریزی نیز در رابطه با تامین مالی مسکن از بازار سرمایه بیان کرد: رابط بین بازار سرمایه و مسکن، صندوق های املاک و مستغلات و بخش بازار سرمایه هستند. الان در بخش مسکن در بدترین شرایط قرار داریم و به دلیل مالیات نامناسب بخش زمین، قدرت خریدها بسیار محدود شده است.
وی افزود: در کشور ما عمده سرمایه‌گذاران به دنبال سود سرمایه‌ای هستند و برای رفع این چالش، صندوق‌های املاک و مستغلات ابزار مناسبی محسوب می‌شود.
علی مروی، مدیر اندیشکده کسب و کار شریف در ادامه این نشست عنوان کرد: از سویی، بازیگر اقتصاد ما دولت است و مستقیم یا غیرمستقیم در امور تولیدکنندگان، بنگاه‌ها و عرضه‌کنندگان مداخله دارد. از سوی دیگر، سیاست‌های اقتصادی به گونه‌ای است که خیلی اشخاص انگیزه‌ای برای فعالیت در بازارها ندارند؛ مگر اینکه مثلا از رانت تسهیلات بانکی بهره‌مند شوند.
مروی گفت: نظام تامین مالی عملا در دست بانک‌هاست؛ چراکه بخش قابل توجهی از بازار سرمایه ما به سهام اختصاص دارد و شکاف از حالت مطلوب بسیار زیاد است. دلایل این شکاف زیاد؛ هزینه بالای تامین مالی از طریق ابزارهای بازار بدهی برای بنگاه‌ها و نیز دشواری‌های عرضه اولیه و ورود به بازار سرمایه است.
